ΑΝΑΒΙΩΣΕ Η ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ, ΚΡΑΤΑΙΗ «ΥΕΝΝΕΔ»

Τα τελευταία κρούσματα της εμετικής προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης κατά απεργών που οδεύουν προς τη φτώχεια, έχουν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, για όποιον μπορεί να αναγνώσει τα γεγονότα από άλλη σκοπιά.

Καταρχήν, υποδηλώνουν την πλήρη υποδούλωσή τους σε επιχειρηματικά συμφέροντα, σε τέτοιο βαθμό, που αδυνατούν πλέον να κρατήσουν τα προσχήματα της «αντικειμενικής ενημέρωσης» κι εφαρμόζουν τις αρχές της κρατικής προπαγάνδας, απροκάλυπτα. Επιστρατεύονται, ακόμη και μεγαλομέτοχοι τηλεοπτικών σταθμών, για να δηλώσουν την ιερή οργή τους απέναντι στους απεργούς που δεν σέβονται το κοινωνικό σύνολο.
Αλλά, ποιο είναι το κοινωνικό σύνολο; κατά τη γνώμη τους και την αρχή του «διαίρει και βασίλευε», είναι μεμονωμένες κοινωνικές ομάδες, χωρίς κανένα χαρακτηριστικό. Οι «κακοί ναυτεργάτες» διαχωρίζονται από τους «καλούς τουρίστες», οι οποίοι τουρίστες είναι «κακοί δημόσιοι υπάλληλοι» σε μια άλλη κατάσταση, που εμποδίζουν τους «καλούς πολίτες», οι οποίοι μεταβάλλονται σε «κακούς συμβασιούχους» και πάει λέγοντας.
Το μόνο που αποφεύγουν είναι να διαχωρίσουν τους πολίτες ανάλογα με την οικονομική τους δυνατότητα. Χρησιμοποιούν τις βασικές αρχές της προπαγάνδας, όπως καταγράφηκαν επιστημονικά, για να στρέψουν κοινωνικές ομάδες με τα ίδια οικονομικά συμφέροντα, τη μια ενάντια στην άλλη. Αδυνατίζοντας την ένωση των πολιτών που διεκδικούν, ισχυροποιούν την εξουσία των κατεχόντων τον πλούτο.
Το δεύτερο και πιο επικίνδυνο είναι πως άρχισαν να ζητούν τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής για την «αποκατάσταση της νομιμότητας», όπως την εννοούν. Και την εννοούν, ορίζοντας τον κόσμο της «τάξης», ως έναν κόσμο αποχαύνωσης κι απάθειας. Τους ενοχλεί το δημοκρατικό δικαίωμα της απεργίας και βλέπουν φαντάσματα πολυεθνικών που αποχωρούν από τη χώρα, εξαιτίας των απεργών. Γνωρίζουν πως οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας κι οι άτυποι νόμοι της ανάπτυξης δεν λαμβάνουν υπόψη τέτοια δεδομένα. Αλλά, γνωρίζουν ότι απευθύνονται σε μια αμαθή, μεσαία τάξη πολιτών, την οποία τιθασεύουν. Αν ήταν, λόγω της κοινωνικής αντίδρασης να σταματούσαν τις επενδύσεις τους οι πολυεθνικές, αυτό θα σήμαινε «επανάσταση» και συνολική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης.
Προκαλούν, όμως, με την επίκληση της αστυνομίας. Ελπίζουμε πως δεν θα περάσουν στην επίκληση της στρατιωτικής επέμβασης, αλλά δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε.
Το τρίτο, αλλά κι ελπιδοφόρο συμπέρασμα, είναι πως έχασαν την ψυχραιμία τους, μπροστά σ’ αυτό που – σωστά – βλέπουν να έρχεται. Την κοινωνική έκρηξη.
Αυτή θα προέλθει, όπως πάλι σωστά διαπιστώνουν, από την εργατική τάξη, τη μόνη τάξη που έχει ανατρέψει την ιστορία, πάμπολλες φορές κι όχι μόνο στον προηγούμενο αιώνα. Δυστυχώς για τους καναλάρχες, έχουν τη δύναμη να διαπλάθουν το χαρακτήρα, μόνο, της μεσαίας τάξης, που σε συνθήκες ιστορικών αλλαγών, απλώς παρατηρεί και συντάσσεται με τους νικητές.
Η κοινωνική έκρηξη είναι κόρη της αδικίας και της φτώχειας. Την πρώτη τη ζούμε. Ας καλωσορίσουμε τη δεύτερη...