Δηλώνω bloger και μου αρέσει να καταθέτω την άποψη μου για τα δημόσια πράγματα του τόπου μέσα από το ιστιολόγιο μου. Έτυχε πολλές φορές να βρεθώ σε "ρόλο" δημοσιογράφου και πάντα προσπαθούσα να μάθω τα πάντα και μόνο τα αληθινά για το θέμα που ήθελα να σχολιάσω ή να καταγράψω.
Ρίχνοντας μια ματιά στις τοπικές εφημερίδες που ασχολήθηκαν με την συγκέντρωση του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου την Δευτέρα 7/6 με θέμα το κλείσιμο ή όχι των καταστημάτων το Σάββατο τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες, διαπίστωσα ότι, εκτός από άγνοια για τον τρόπο λειτουργίας του Εμπορικού Συλλόγου, υπάρχει και ένα μένος εναντίον του, το οποίο αδυνατώ να καταλάβω από πού πηγάζει.
Σε αυτή την συνάντηση παραβρέθηκα και εγώ, όχι από περιέργεια αλλά από ενδιαφέρον. Με ενδιέφεραν κυρίως οι απόψεις των εμπόρων και όχι τόσο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Το δικό μου συμπέρασμα από όσα άκουσα και είδα είναι ότι κυρίως οι νεότεροι έμποροι είναι τρομοκρατημένοι από την εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης και μοιάζουν με το ναυαγό που αναζητά μια σανίδα για να σωθεί. Το σκούρο αντικείμενο όμως που βλέπουν στην επιφάνεια της θάλασσας μοιάζει με σανίδα ενώ στην πραγματικότητα είναι η ράχη ενός καρχαρία που ξεκουράζεται γιατί έχει πρώτα καταβροχθίσει άλλους ναυαγούς από Αστακό, Μεσολόγγι, Γιάννενα και Αθήνα.
Ναι κύριοι, η κρατική μηχανή εξόντωσης εργαζομένων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τα μονοπωλιακά καρτέλ είναι καρχαρίες που υπομονετικά περιμένουν να ναυαγήσετε για να σας καταβροχθίσουν. Μία κοινωνία που μόνο εργάζεται: δεν αναπαύεται, δεν ασχολείται, δεν ενημερώνεται, δεν συμμετέχει, δεν αντιστέκεται και ναυαγεί στην μιζέρια, στην εσωστρέφεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Σε μία τέτοια κοινωνία οι άνθρωποι απομακρύνονται από φίλους, εκδηλώσεις και κάθε είδους διαδικασίες που η ζωή τους θέλει πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσους. Η ζωή τους μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Ο κρατικός και ο μονοπωλιακός μηχανισμός με όλο του το ασκέρι, δημοσιογράφους, κανάλια και blog, διαχειρίζονται με άνεση μια τέτοια κοινωνία και την οδηγούν σε εργασιακό μεσαίωνα και οικονομική εξαθλίωση.
Με εξοργίζουν τα δημοσιεύματα που προπαγανδίζουν την διάσπαση του συλλόγου και την εξόντωση των εμπόρων. Οι παρευρισκόμενοι τοπικοί δημοσιογράφοι γιατί δεν γράψανε ούτε λέξη για τον ερχομό της "Καρφουρ - Μαρινόπουλος" στο Αγρίνιο; Τι είναι αυτό που θα προσφέρει ένας μονοπωλιακός γίγαντας στην πόλη; Έχει καταρρεύσει εδώ και πολλά χρόνια η άποψη ότι θα φέρει το φτηνό προϊόν. Τίποτα απολύτως δεν προσέφεραν οι υπεραγορές στην Ελλάδα. Αντιθέτως δημιούργησαν και έκαναν κατεστημένο την ήμι-απασχόληση, την τετράωρη εργασία και το τρίπτυχο "μισή δουλειά - μισά λεφτά - μισή ζωή".
Η ληστρική επίθεση του κρατικού μηχανισμού στα ταμεία των εμπόρων σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώθηκε και δεν προβλήθηκε από τις τοπικές εφημερίδες όσο θα έπρεπε. Γιατί αλήθεια δεν γράψατε ούτε μια λέξη για τα 100 ευρώ αύξηση μονομιάς στο ταμείο των εμπόρων;
Τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου και των BLOG με τα όσα κατά καιρούς γράφουν για την δραστηριότητα του Συλλόγου είναι δύσκολο να καταλάβεις τι θέλουν, γιατί κρύβουν πολύ καλά τους απώτερους σκοπούς και στόχους τους. Είναι όμως πολύ εύκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που δεν θέλουν: Δεν θέλουν εμπορικό σύλλογο δυναμικό και δραστήριο, δεν θέλουν την συνοχή του εμπορικού κόσμου, δεν θέλουν και δεν αντέχουν ανθρώπους που αντιστέκονται, δεν θέλουν και δεν αντέχουν την εύρυθμη λειτουργία μιας πόλης, δεν θέλουν και δεν αντέχουν ένα Σύλλογο πρότυπο σε όλη την Ελλάδα, δεν θέλουν και δεν αντέχουν ένα τόσο ισχυρό φορέα, τον πιο ισχυρό φορέα μετά την Δημοτική αρχή μέσα στην πόλη.
Αγαπητέ συνάδελφε μην έχεις αυταπάτες. Η μισή ημέρα της εβδομάδας δεν θα σου λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Να σου φορτώσει και άλλα μπορεί.
Αγαπητέ συνάδελφε, μην γίνεις σαν και εμάς στον Αστακό. Μου είναι δύσκολο να σας περιγράψω τι έχουμε. Θα σας πω τι δεν έχουμε: δεν έχουμε καμία ήμερα της εβδομάδας κενή, δεν έχουμε ούτε Κυριακές ούτε αργίες, δεν έχουμε ούτε ξεκούραση ούτε Διακοπές, δεν συμμετέχουμε σε καμία σχεδόν κοινωνική εκδήλωση γιατί ήμαστε πάντα στο μαγαζί μας πρωί και βράδυ, χειμώνα και καλοκαίρι. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς κάποιων συναδέλφων, με τόσες ώρες εργασίας, εμείς εδώ θα έπρεπε να ήμαστε μια ζωντανή κωμόπολη με πλούσιους εμπόρους. Είμαστε μια ερημωμένη κωμόπολη με εμπόρους υπερχρεωμένους. Πολλά μαγαζιά ξενοίκιαστα στην κεντρική αγορά, μαγαζιά που ανοίγουν και κλείνουν σε χρόνο ρεκόρ και πολύ απόγνωση, μεγάλη απόγνωση!!!
Αγαπητέ συνάδελφε μην γίνεις σαν και εμάς, μην κάνεις ούτε μία παραχώρηση από την ζωή σου καταργώντας αυτό που 25 χρόνια τώρα έχεις καθιερώσει, είναι σαν να θες να καταργήσεις την ζωή σου.
Αγαπητέ συνάδελφε μην σταματήσεις ποτέ να υποστηρίζεις και να υπερασπίζεις τα συμφέροντά σου μέσα από τον ΣΎΛΛΟΓΟ, γιατί τότε θα γίνεις σαν και μας, τότε θα αποκτήσεις τα δικά μας ΔΕΝ!!! Γιατί εμείς, αγαπητέ συνάδελφε, ήμασταν 20 χρόνια χωρίς Σύλλογο.
Πριν λίγες ημέρες συζητούσατε για το Σάββατο του καλοκαιριού. Μία ήμερα πριν εμείς στον Αστακό συζητούσαμε για την Κυριακή. Οποιαδήποτε υποχώρηση αργά ή γρήγορα θα σας φέρει στην δική μας θέση.
Αγαπητέ συνάδελφε, άμεσα ή έμμεσα το κράτος τα χρήματα που βγάζεις πάντα θα στα παίρνει και ποτέ δεν θα σου είναι αρκετά. Αυτό που δεν πρέπει να σου πάρει και δεν πρέπει και εσύ να του δώσεις ευκαιρία να το πράξει είναι η ζωή σου. ΝΑΙ, αγαπητέ συνάδελφε, για την ζωή σου μιλήσατε και ψηφίσατε δύο φορές. Τη ζωή σου αμφισβήτησαν ο τοπικός τύπος και μια μικρή μερίδα συναδέλφων. Όταν έχεις στο μυαλό σου να καταργήσεις μισή ώρα ξεκούρασης από την ζωή σου ξεκινάς με μείον, το οποίο μείον δεν ξέρεις αν θα το ισοφαρίσεις με τις εισπράξεις μισής ημέρας. Αν αυτή η μισή ήμερα επιπλέον δουλειάς δεν είναι αρκετή για να ανταπεξέρχεσαι οικονομικά τότε ποια θα είναι η λύση να δουλέψεις και Δευτέρα και Τετάρτη; ή μήπως να παίξεις το παιχνίδι των υπερμάρκετ που κάθε χρόνο ρίχνουν στο τραπέζι των συζητήσεων την Κυριακή; ήδη το χειμώνα που μας πέρασε κατάφεραν και άνοιξαν μια επιπλέον Κυριακή.
Κοινότυπο και χιλιοειπωμένο όμως είναι η ουσία και η μόνη αλήθεια ''από την αγορά και τους ανθρώπους δε λείπει ο χρόνος λείπει το χρήμα.''
Α.Ζ.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου