Αφού, αρχικά, οι καλοί συνάδελφοι ξεκαθαρίζουν πως με την απεργία τους οι φορτηγατζήδες «δεν αντιπαρατίθενται πλέον με την Ελληνική Πολιτεία, αλλά με την ελληνική κοινωνία» σε ένα από τα γνωστά τους φιλοκυβερνητικά παραληρήματα, κρατούν το πιο «ψαγμένο» για το τέλος.
Γράφουν, οι θυμόσοφοι συνδικαλιστές, συνάδελφοι: «Αναγνωρίζουμε ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι απαράβατο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου. Αλλά, παράλληλα, το δικαίωμα στην εργασία είναι καθήκον, πρωταρχική ανάγκη και υπέρτατη υποχρέωση να διασφαλίζεται, για όσους θέλουν, μπορούν και προσπαθούν να εργάζονται.»
Δεν γνωρίζουμε τον εμπνευστή του εγγράφου, αλλά μας πήρε ώρα να συνέλθουμε και να συνειδητοποιήσουμε το «τι γράφει ο ποιητής»!
Προσπαθώντας να παρεισφρήσουμε στο άδυτο της σκέψης των σοσιαλιστών φίλων και καλών συναδέλφων, πράγματι, θα συμφωνήσουμε ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι καθήκον...και τα λοιπά...και τα λοιπά.
Τότε η απεργία, τι είναι; άσκηση ετοιμότητας; επαναστατική γυμναστική;
Για ποιο λόγο, αφήνει κάποιος την ήσυχη, ευχάριστη ζωή του και «τραβιέται» στους δρόμους;
Για ποιο λόγο, κάποιος αφήνει την «πρωταρχική του ανάγκη» και χάνει το εισόδημά του, ταλαιπωρώντας τους σοσιαλιστές συναδέλφους;
Αν δεν είχε εφευρεθεί η ανεργία, θα είχε υπάρξει απεργία;
Αν δεν είχε εφευρεθεί η ανασφάλιστη, η ελαστική, η μερική εργασία, θα είχε υπάρξει απεργία;
Τι άλλο είναι η απεργία, εκτός από προσπάθεια και υποχρέωση να διασφαλιστεί η εργασία «για όσους θέλουν, μπορούν και προσπαθούν να εργάζονται;»
Αλλά κι εσείς, βρε καλοί συνάδελφοι, βρήκατε σε ποιόν να πείτε το παράπονό σας.
Σ’ αυτόν που παρέλαβε τη γενιά των 700€ και την έκανε γενιά των 592€.
Σ’ αυτόν που έχτισε στρατιά απεργών!
Και να πούμε ότι είναι ο οραματιστής της δυστυχίας; υπαλληλίσκος είναι ο άνθρωπος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου