Γιατί μας πρόδωσες;

Γιατί μας πρόδωσες, καπιταλισμέ;

Εσύ, με τα τόσα θαυμαστά ονόματα;
Εσύ, ελεύθερη οικονομία; ζωή των ευκαιριών; παγκόσμια ευημερία;
Εμείς είμαστε, αυτοί, που πάντα σε στήριζαν, οι μικροαστοί σου. Εμείς, που κοροϊδεύαμε τους Ανατολικούς που έπαιρναν φαγητό με το δελτίο, δεν θυμάσαι;
Θυμάσαι τα ανέκδοτα που λέγαμε, να αγοράσουμε έρωτα από όμορφες, κομμουνιστικές, φτωχές υπάρξεις, με ένα τζιν παντελόνι;
Μαζί δεν πανηγυρίσαμε την απελευθέρωση, πάνω στο γκρεμισμένο τείχος;
Όλοι μαζί, δεν οραματιστήκαμε την Ευρώπη της ισότητας και του δίκαιου πλούτου;
Εμείς δεν είμαστε οι επιχειρηματίες που μας παίνεψες για τις φιλελεύθερες ιδέες μας; οι εργοδότες; οι πυλώνες σου;
Εμείς δεν είμαστε οι μικροί γίγαντες του σύμπαντός σου;
Πότε αντιδράσαμε εμείς; Όλα για την ανάπτυξη δεν τα ανεχτήκαμε; κακοί οι εργάτες, κακοί οι αγρότες, προλετάριοι, η πλέμπα κι ο συρφετός. Οι μετανάστες, οι υπάλληλοι και το κακό συναπάντημα.

Τι σου αρνηθήκαμε;...και τώρα, γιατί μας άφησες μόνους;
Γιατί μας πρόδωσες, καπιταλισμέ;
Εμείς, στο δρόμο από τα χρέη; εμείς, όμηροι των συμμάχων τραπεζών; εμείς, πιο εργάτες από τους εργάτες; τους βρωμοεργάτες;
Εμείς, μικρομεσαίοι; χωρίς σύνταξη; χωρίς υγεία;
Εμείς, κοιτάμε τα τζιν παντελόνια πίσω από τις βιτρίνες, όπως οι μετανάστες το ψωμί;
Εμείς, στο Ταμείο Ανεργίας; με το δελτίο;

Εμείς, πάνω στο τείχος;

Δεν υπάρχουν σχόλια: