Ισχυρίζονται πως αυτό θα συμβεί επειδή δεν υπάρχει πειστική, εναλλακτική πρόταση.
Μπορεί να μην έχουν άδικο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα, το σκεπτικό τους έχει κενά ως προς την αιτία.
Ζούμε στην εποχή της αποδόμησης μιας πολιτικής γενιάς. Αυτή, ξεκινά από το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σύστημα, είναι εκ των έσω. Η σκανδαλολογία και η διαφθορά βρίσκονται στο επίκεντρο.
Πέρα από το ό,τι μια τέτοια συζήτηση βολεύει το οικονομικό κατεστημένο να συνέλθει και στη συνέχεια να επιβάλει ένα νέο πολιτικό κατεστημένο, σε πρόσωπα κι όχι στην ουσία του, πως, άραγε αυτή η διαφθορά ευδοκίμησε για τόσο καιρό χωρίς να καταλάβουμε τίποτα;
Η διαφθορά των πολιτικών είναι η συνέπεια της διαφθοράς ενός πολιτικού συστήματος που έχει στο επίκεντρο το κέρδος κι όχι την κοινωνία.
Ο πολιτικός διαφθείρεται και δωροδοκείται από αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία για να υπηρετήσει τα σχέδιά τους. Την οικονομική τους κυριαρχία. Αυτή είναι στην ουσία της, η πρακτική εφαρμογή του καπιταλισμού.
Αυτό, όμως δεν μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία αλτρουιστών, πεπαιδευμένων, αμόλυντων.
Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να πάρει ένα κομμάτι της διαφθοράς κι ο πολίτης.
Ένα μικρό κομμάτι, τέτοιο που να τον καθιστά συνένοχο, άρα σιωπηλό.
Τη διαφθορά της πολιτικής όλοι τη γνώριζαν, αλλά ποιος θα την καταδίκαζε δημόσια ή στην κάλπη;
Εκείνος που ήταν μέρος της κομματικής στρατιάς των βουλευτών για να διοριστεί σ’ ένα σάπιο δημόσιο τομέα;
Εκείνος που είχε διοριστεί και σαν κηφήνας, πληρωνόταν για να κάνει πως εργάζεται;
Εκείνος που πλούτιζε πάνω από το πτώμα της δημόσιας παιδείας;
Εκείνος, που έκανε κρυφές εξυπηρετήσεις κι έπαιρνε μικρομίζες για να χρεώνονται τα δημόσια νοσοκομεία;
Εκείνος που ανακατευόταν με την τοπική εξουσία για να λυμαίνεται δημόσια γη;
Εκείνος που «το ‘παιζε» τοπικός δικτατορίσκος, για να δίνει παράνομες άδειες και να παίρνει παράνομες αποφάσεις σε βάρος της τοπικής κοινωνίας;
Οι κομματάρχες; τα κομματόσκυλα; οι «παράγοντες»; οι γλείφτες; οι παρατρεχάμενοι;
Οι συνδικαλιστές που εκχωρήθηκαν στο χρήμα και προωθήθηκαν στην κρατούσα πολιτική σκηνή;
Εκείνος που αποφοιτούσε από τα δημόσια πανεπιστήμια, ξέροντας πως είναι χαμένος όποιος «πηγαίνει με το σταυρό στο χέρι»;
Η αναξιοκρατία, η «ευέλικτη» ηθική, η αδικία, ο ατομικισμός, έγιναν τα «ιδανικά» κάθε οικογένειας. Με αυτά γαλουχήθηκε η μεταπολιτευτική Ελλάδα, μια ολόκληρη γενιά βουτηγμένη στην ανοχή.
Είναι αυτοί οι «πολίτες» που τους προσφέρθηκε η ουρά για να νέμονται κάποιοι, ανενόχλητοι, το βόδι. Κι είναι αυτοί οι «πολίτες» που σήμερα νιώθουν κομμάτι της διαφθοράς και δέχονται αδιαμαρτύρητα και με κάποια ενοχή, τα βάρβαρα μέτρα.
Αυτό το 70% – 80% των βολεμένων του λαού που στήριξε ένα πολιτικό κι οικονομικό κατεστημένο που τώρα θα τους πετάξει, βορά, στα όρνια της αναδιάταξης του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου