Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σε άρθρο του IGNACIO RAMONET, με τίτλο «Το τέλος του κύκλου για τη σοσιαλδημοκρατία» που δημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία» στις 21/3/2010, ο συντάκτης προβαίνει σε κάποιες εκτιμήσεις για τη Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, που είναι μάλλον, κατά το ήμισυ, αληθείς.

Αναφέρει πως οι ιδέες «πεθαίνουν», συγκαταλέγοντας σ’ αυτόν τον πολιτικό «θάνατο», τα λαϊκά κινήματα. «Ποιος θυμάται, στην Ευρώπη, λόγου χάρη, τον ριζοσπαστισμό;» αναρωτιέται. Θεωρεί πως το τέλος των κινημάτων, που αναπόφευκτα έρχεται, παρέσυρε και τη Σοσιαλδημοκρατία.
Στην συνέχεια αναφέρει τους λόγους, που οδήγησαν σ’ αυτή την παρακμή: το ό,τι πορεύεται χωρίς ταυτότητα, απαρνήθηκε την επανάσταση, εφάρμοσε τα προγράμματα λιτότητας της Ε.Ε., αποποιήθηκε τα θεμέλια της ιδεολογίας της, που ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη.
 Η Σοσιαλδημοκρατία, δεν γνωρίζουμε αν κλείνει τον κύκλο της, γνωρίζουμε, όμως, σίγουρα ότι «μεταλλάχθηκε» σε αυτό που, υποτίθεται πως θα ανέτρεπε: τον νεοφιλελευθερισμό. Η λέξη «μεταλλάχθηκε» μπαίνει σε εισαγωγικά, γιατί αυτή η «μετάλλαξη», ίσως, να είναι εικονική. Δεν έχει τόση σημασία ποιο ήταν το πολιτικό παρελθόν των ανθρώπων που συνέπτυξαν τους «σοσιαλιστικούς» σχηματισμούς, όσο το σε ποια στιγμή της ιστορίας αναδείχθηκαν σε κόμματα, εν δυνάμει, εξουσίας...
Συνέβη, τη στιγμή που τα ριζοσπαστικά κινήματα ενδυναμώνονταν κι αποτελούσαν απειλή για το φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα.
Λειτούργησαν, εξαρχής, ως «απορροφητήρες» της μαζικής διάθεσης για «αλλαγή» του κοινωνικού προσανατολισμού, τόσο, ώστε σήμερα να μπορεί κάποιος να υποστηρίξει, πως ήταν γέννημα του φιλελευθερισμού.
Κινήθηκαν στα όρια του ανεκτού σοσιαλιστικού ονείρου, σε συνθήκες εξέλιξης του φιλελευθερισμού σε νεοφιλελευθερισμό και φέρουν την ιστορική ευθύνη πως «χρύσωσαν το χάπι» σε εκατομμύρια ευρωπαίους, στην εικονική πορεία της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Το ότι η δεύτερη γενιά των ηγετών τους, στη δεκαετία του 1990, ήταν απαλλαγμένη από ιδεολογικές «αγκυλώσεις», αποδεικνύει τα παραπάνω.
Σήμερα, όσοι απέμειναν να προσελκύουν τα πλήθη με το «σοσιαλιστικό όραμα», εξυπηρετούν την τελευταία μετάβαση προς τον πλήρη νεοφιλελευθερισμό, σε κοινωνίες ιδιότυπες, όπως η ελληνική και παριστάνουν τις «μοιρολογίστρες» του τέλους των κοινωνικών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους...του ίδιου του κράτους.
Το αν γράφονται άρθρα για το τέλος της Σοσιαλδημοκρατίας, γίνεται, γιατί σε λίγο θα είναι περιττή. Ο ιμπεριαλισμός δεν ανέχεται τέτοιου είδους καρικατούρες.
Όλη η υποκριτική θλίψη για την «αναγκαιότητα» της επαναδιαπραγμάτευσης της δωρεάν υγείας, του δικαιώματος στην εργασία, της κοινωνικής ασφάλισης, του κράτους πρόνοιας, είναι το τελευταίο στοίχημα μιας χρεοκοπημένης πολιτικής προσπάθειας, που ιστορικά, άντεξε μόνο 30 χρόνια, να κατευνάσει την ιστορική αναγκαιότητα για κοινωνική και συνολική δικαιοσύνη.
Κι αν, την ώρα της απορρόφησής της από τον νεοφιλελευθερισμό, η Σοσιαλδημοκρατία δεν εγκαταλείπει το μόνο που της απέμεινε, το όνομά της, δεν το κάνει για να μη χάσει τις ρίζες της, αλλά επειδή, ατυχώς, πιστεύει ότι ακόμη μπορεί να εμποδίσει τα ριζοσπαστικά κινήματα από την, ιστορικά, αναπόφευκτη επιστροφή τους.

Ε.Κ.