ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ!!!

(συλλογική αντίδραση κι όχι

άλλες αυτοκτονίες)

Μετά τις συνεχείς αυτοκτονίες στη France Telecom και στη Euro Disney, λόγω των μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας στους πολυεθνικούς κολοσσούς, φαίνεται πως το φαινόμενο εισάγεται και στην Ελλάδα.

Ο τραγικός επίλογος της ζωής του 58 άνδρα στην Πάτρα, λόγω των δυσβάστακτων χρεών και της παρατεταμένης ανεργίας που αντιμετώπιζε, αναδεικνύει ένα σοβαρό θέμα σχετικά με τη στάση που οφείλουμε να κρατήσουμε απέναντι στα Προγράμματα Φτώχειας που οδηγούν στον μονόδρομο που σχεδίασαν για μας οι κυβερνώντες.
Είναι ξεκάθαρο, πλέον, πως τα οικονομικά προβλήματα των συναδέλφων και των συμπολιτών μας, θα πάρουν, σε λίγο καιρό, τη μορφή χιονοστιβάδας. Η όποια αντοχή επιδείκνυαν τα νοικοκυριά στις συνεχιζόμενες, την τελευταία 10ετία, οικονομικές – εγχώριες κι αλλοδαπές – επιθέσεις, λαμβάνει τέλος. Μαζί και η ανοχή του μέσου πολίτη, ο οποίος πίστευε πως μόνος, μακριά από τη συλλογική δράση, θα αντιμετωπίσει τη νέα, κάθε φορά, συρρίκνωση του εισοδήματός του.
Η αυτοκτονία του άνεργου εργάτη, μπορεί να είναι μια περίπτωση, αλλά σηματοδοτεί την εξάπλωση της «νόσου της φτώχειας». Η επιδημία θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όσο το Πρόγραμμα Σταθερότητας και τα επόμενα που θα ακολουθήσουν, τα αντιμετωπίσουμε με απλά αντιπυρετικά χάπια.
Ο πολίτης, σήμερα, χρειάζεται στήριξη. Οι συνδικαλιστές των επιμέρους επαγγελματικών κλάδων φέρουν βαρύτατη ευθύνη για την ανάπτυξη και την εξέλιξη της συλλογικής αντίληψης των εργαζομένων και των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων. Οφείλουν να αποδείξουν την αλήθεια των λεγομένων τους και των προθέσεών τους και να επιχειρηματολογήσουν, πείθοντας τον κόσμο, πως ο δρόμος περιλαμβάνει και άλλου τύπου ανάπτυξη με επίκεντρο τις μικρές επιχειρήσεις, τον αγροτικό τομέα και κάθε τομέα παραγωγής.
Κάποιοι κρυφοχαμογελούν με την αυτοκτονία του 58χρονου. Είναι αυτοί που οραματίζονται περισσότερα κέρδη πάνω στα κουφάρια μας. Γιατί είμαστε πολλοί, ζητούμε πολλά και τους είμαστε άχρηστοι. Υπάρχουν οι κινέζοι σκλάβοι.
Δεν θα επεκταθώ στις θεωρίες της καταστροφής των παραγωγικών ομάδων, με σκοπό να ξεπεράσει την κρίση το σύστημα. Αυτά είναι «ψιλά γράμματα».
Αυτό που έχει σημασία είναι να αντιληφθούμε πως απέναντι στον Αρμαγεδόνα που καταφθάνει δεν υπάρχει ούτε στιγμή για χάσιμο. Τα χρήματα δεν είναι σαν το νερό της θάλασσας που εξατμίζεται με τη ζέστη. Υπάρχουν και τα έχουν κάποιοι. Λίγοι.
Το μακάβριο θέαμα, αυτοί οι λίγοι να τα απολαμβάνουν όλα και οι πολλοί να θυσιάζουν τη ζωή τους για τόσο λίγα, δεν το ανέχεται, ούτε η ιστορία, ούτε η πολιτική, ούτε η θρησκεία, ούτε ο νους του ανθρώπου.
Οι «πατριώτες» να προσέλθουν κατ’ αύξοντα αριθμό ευδαιμονίας. Με το καλό...
...σ’ αυτή τη ζωή, αυτό που έχει σημασία είναι η...αξιοπρεπής ζωή!

Ε.Κ.