Εντούτοις, παρότι «λεόντεια» (μήπως και ληστρική;) για τα συμφέροντα του Δημοσίου, η δικογραφία σχετικά με τη σύμβαση τέθηκε στο αρχείο! Το αιτιολογικό; Ότι η συγκεκριμένη σύμβαση (όπως, άλλωστε, συμβαίνει με όλες τις παρεμφερείς συμβάσεις) κυρώθηκε με νόμο στη Βουλή ήδη από το 1996.
Ως εκ τούτου, η σύμβαση και οι ομοειδείς με αυτήν δεν μπορούν να προσβληθούν νομικώς, αφού έχουν ενδυθεί - κατά τη συνήθη πρακτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - με τη «νομιμότητα» των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών τους, που τις υπερψήφισαν.
Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι οι εργολάβοι μπορούν να συνεχίζουν - «νομίμως και ηθικώς» - να κερδίζουν ασυστόλως εφαρμόζοντας τις «λεόντειες» διατάξεις, οι οποίες, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν και τα σχετικά με το ύψος των διοδίων...
Τι σημαίνουν όλα τα προηγούμενα;
Αφ' ενός ότι η περίφημη πολιτική της «συγχρηματοδότησης» των μεγάλων έργων (όπου υποτίθεται ότι τα χρήματα για τα δημόσια έργα προέρχονται κατά ένα μέρος από το Δημόσιο και κατά το άλλο μέρος από τον ιδιώτη που αναλαμβάνει την κατασκευή τους), στην ουσία δεν είναι παρά μια πολιτική «μονομερούς» χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου από τις τσέπες του ελληνικού λαού.
Αφ' ετέρου ότι ο ελληνικός λαός ληστεύεται διπλά: Τόσο ως φορολογούμενος, όσο και ως χρήστης των συγκεκριμένων υπηρεσιών, διασφαλίζοντας εκ των προτέρων την κερδοφορία και την πλήρη χρηματοδότηση των δήθεν συγχρηματοδοτούμενων έργων της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Το παράδειγμα της Αττικής Οδού είναι πολύ διδακτικό:
Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι το έργο στοίχισε 1,3 δισ. ευρώ. Όμως, τα 420 εκατομμύρια (το 32% της δαπάνης του έργου) τα κατέβαλε το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή ο ελληνικός λαός, και τα 675 εκατομμύρια (το 52% της δαπάνης) ήταν δάνεια προς τους εργολάβους πάλι με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή λεφτά που βγήκαν πάλι από τις πλάτες του ελληνικού λαού!
Ομως, οι εργολάβοι είναι αυτοί που όχι μόνον έγιναν κάτοχοι και νομείς για δεκαετίες της δημόσιας περιουσίας με «τσάμπα» χρήμα, αλλά και που την αξιοποιούν για την εις το διηνεκές αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος μέσω των διοδίων.
Το παραπάνω μοντέλο, φυσικά, δεν αφορά μόνο στην Αττική Οδό.
Πάνω σε αυτές τις «αρχές» οικοδομήθηκαν οι συμβάσεις κατασκευής και του αεροδρομίου στα Σπάτα, και της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου, και, φυσικά, της παραχώρησης όλου του χάρτη της επικράτειας, με την κατάτμησή του σε έξι μεγάλους οδικούς άξονες, από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Είναι πασίγνωστο ότι ο ελληνικός λαός με τα διόδια - τα οποία από το 2008 και μόνον έχουν αυξηθεί έως και 400% (!) σε ορισμένες κατηγορίες οχημάτων - προπληρώνει για ανύπαρκτους δρόμους και προχρηματοδοτεί τους κατασκευαστικούς ομίλους που «θα» κατασκευάσουν τους δρόμους και που, αφού τους κατασκευάσουν, ο ελληνικός λαός συνεχίζει να τους χρυσοπληρώνει.
Αναγκαία επισήμανση: Ο λαός δε χρυσοπληρώνει «για τη συντήρηση των δρόμων», όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι «παπαγάλοι» που έχουν αναλάβει εργολαβικά στα ΜΜΕ την εκπροσώπηση των εργολάβων. Χρυσοπληρώνει, προφανέστατα, για τη «συντήρηση» του τρυφηλού βίου των εργολάβων, και, μάλιστα, των ίδιων εργολάβων που πάμπολλες φορές τα έργα τους αποδεικνύονται κατασκευαστικά εκτρώματα και καρμανιόλες.
Κατόπιν αυτών,
πρώτον, η «κατάργηση όλων των διοδίων τώρα» είναι η ελάχιστη απαίτηση εκ μέρους ενός λαού που τα έχει διπλοτριπλοπληρώσει και μάλιστα προκαταβολικά,
δεύτερον, καθίσταται αυτονόητη η διεκδίκηση, το κράτος - αντί να χαρίζει πλούτη στους εργολάβους - να προσανατολιστεί ώστε να παράγει μόνο του περισσότερα, φθηνότερα και ασφαλέστερα έργα, με τα ίδια χρήματα που καταβάλλει σήμερα στο βωμό της διασφάλισης της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων.
Προφανώς μιλάμε για ένα άλλο κράτος, με άλλες κυβερνήσεις και άλλη εξουσία.
Εντελώς διαφορετική από αυτήν που χρησιμοποιεί τα διόδια ως μια ακόμα πηγή αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου