Ένας λόγος ήταν το ότι η ΕΣΕΕ πραγματοποίησε τη δική της, τον Μάρτιο κι όπως φάνηκε από τα γεγονότα, κάτι ήξεραν, αφού την προηγούμενη Κυριακή είχαμε εθνικές εκλογές.
Αν είχαμε κάνει τη Συνέλευσή μας στις αρχές του χρόνου, θα ήταν, περισσότερο προγραμματική.
Τώρα, θα δούμε, κατά πόσο είναι απολογιστική.
Ωστόσο, η καθυστέρηση αυτή, μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε:
Πρώτον, τα όσα συνέβησαν στη χώρα, μέχρι το τέλος της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης και της συγκυβέρνησης,
Και δεύτερον, τη λειτουργία του νέου διοικητικού συμβουλίου.
Τα τελευταία δυόμιση χρόνια, η ελληνική κοινωνία και κατ’ επέκταση το μικρό εμπόριο βίωσε μια ολομέτωπη επίθεση, της οποίας τα αποτελέσματα είναι ορατά, πια, σε όλο το φάσμα της ζωής μας.
Μια πραγματική αποσάθρωση.
Μάθαμε να ζούμε με τις λέξεις: «χρέος», «ύφεση», «έλλειμμα», «μνημόνιο».
Μάθαμε να ζούμε με διλλήματα:
«Ευρώ ή δραχμή»;
«Δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία»;
«Κατοχή ή εθνική κυριαρχία»;
Εκείνο που συντελέστηκε, όμως, αυτά τα δυόμιση χρόνια, είναι ότι επιταχύνθηκαν όλες οι διεργασίες που βρίσκονταν σε εξέλιξη, κυρίως, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Ήταν η απελευθέρωση της αγοράς και η σταδιακή κατάργηση κάθε προστατευτισμού στην οικονομία, με στόχο τη γιγάντωση των πολυεθνικών, των τραπεζών και των εγχώριων ομίλων.
Εμείς, στο εμπόριο, ζήσαμε πρώτοι αυτή τη διαδικασία, τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία, εργατική (κι ας μη παρεξηγηθούν κάποιοι), μικροαστική και μεσαία τάξη, βρίσκονταν στη μακαριότητα της ανάπτυξης και της ευδαιμονίας. Και στήριζαν αυτές τις κυβερνήσεις που τους τα υπόσχονταν.
Στην ίδια μακαριότητα, που καλούσε τους συναδέλφους κι ο συνδικαλισμός των εμπόρων και αναφέρομαι στην ΕΣΕΕ και στις υπόλοιπες Ομοσπονδίες.
Αυτή η ευδαιμονία και της δικής μας παράπλευρης επιβίωσης, δίπλα στη γιγάντωση των ομίλων, διακόπηκε βίαια από την κρίση.
Ονομάστηκε κρίση χρέους. Και μετά, πανευρωπαϊκή κρίση χρέους.
Μια κρίση όμως που πίσω της κρύβει δυο πράγματα:
1. Την ανισόμετρη ανάπτυξη των χωρών μιας Ένωσης που οι πλεονασματικές της χώρες αναπτύχθηκαν σε βάρος των ελλειμματικών.
Εννοούμε την ανάπτυξη των εταιρειών που παρήγαγαν κι έκαναν εξαγωγές, όχι για τους εργαζόμενους.
2. Την ανισόμετρα υψηλή ανάπτυξη της τραπεζικής σε σχέση με την πραγματική – παραγωγική οικονομία που κάλυψε τεχνητά το κατώτερο επίπεδο διαβίωσης των ελλειμματικών χωρών, αλλά κι εκείνο των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων σε όλη την Ευρώπη.
Όλα αυτά ήταν πολύ ειδυλλιακά, αλλά εξόχως εικονικά για να είναι αληθινά.
Έτσι, η φούσκα έσκασε.
Κι έσκασε, παρασύροντας κολλοσιαίες τράπεζες κι ομίλους.
Αποκάλυψε τα λογιστικά και πλασματικά κέρδη τραπεζών που δόθηκαν ως δάνεια σε χώρες και πολίτες για να στηριχτεί η υπερκατανάλωση που εξασφάλισε αμύθητα κέρδη σε ολιγοπώλια και σε μας την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στο τέλειο οικονομικό σύστημα.
Γιατί, τα δάνεια αντικατέστησαν για λίγο, όχι για πάντα, τα πραγματικά ελλείμματα των μισθών, που δεν αρκούσαν για να ικανοποιήσουν τον νόμο του αναγκαία, αυξανόμενου κέρδους και της αναπαραγωγής του.
Γιατί τα δάνεια εξασφάλισαν πελάτες – κράτη για την αγορά προϊόντων που ήταν αχρείαστα για τους πολίτες, αλλά απαραίτητο να πωληθούν.
Δεν έχουμε αυταπάτες για το τι σημαίνει «προϊόν»:
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες
Τα εξοπλιστικά προγράμματα
Οι φαρμακευτικές δαπάνες
Οι τηλεπικοινωνίες
Η ενέργεια
Είναι θαυμάσια και πανάκριβα προϊόντα, για να περιοριστώ σε αυτά.
Αργά ή γρήγορα, τα δανεικά δεν θα μπορούσαν να επιστραφούν και το σύστημα θα κινδύνευε με κατάρρευση.
Υπάρχουν Έλληνες οικονομολόγοι, που από το 2004 έγραφαν πως η χώρα χρεοκόπησε.
Γιατί «χρεοκοπία» σημαίνει να εξυπηρετείς τις βασικές σου ανάγκες με δανεικά.
Αυτό που συνέβη το 2009 ήταν, απλώς, ότι οι αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν.
Και τότε εμφανίστηκαν οι «σωτήρες».
Αυτοί που πανηγύριζαν όταν θάβαμε τα προϊόντα της γης, στη γη, ήταν οι ίδιοι τιμητές και κριτές που οι βολεμένοι ιθαγενείς, σταμάτησαν να παράγουν.
Αυτοί οι ίδιοι κι εναλλασσόμενοι, που υπέγραφαν τη μια συνθήκη μετά την άλλη για να έχουμε σήμερα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, μας κουνούν το δάχτυλο και μας δείχνουν το δικό τους δρόμο, τάχα, για να αποκτήσουμε πρωτογενή πλεονάσματα.
Αυτοί οι ίδιοι, προσπαθούν να περάσουν τον ένα νόμο μετά τον άλλο, για να ξεχρεώσουμε αυτά που όλοι μαζί χρωστάμε.
Παραδόξως, αυτούς τους νόμους τους υπαγορεύουν άλλοι:
Οι καταρρέουσες ευρωπαϊκές κι ελληνικές τραπεζικές φούσκες
Τα επαπειλούμενα βιομηχανικά κράτη της βόρειας Ευρώπης
Τα εκβιαστικά διλήμματα της ασφάλειας και της ευημερίας του ευρώ.
Είναι, λοιπόν, αυτή η διέξοδος;
Είκοσι χρόνια φτώχεια κι έπειτα λύτρωση;
Ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Κάτι που εμείς οι έμποροι το είδαμε πρώτοι να συμβαίνει;
Ζήσαμε τη σταδιακή κατάργηση ή την απειλή κατάργησης όλων των κανόνων υγιούς ανταγωνισμού μεταξύ μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων.
Την εποχή που οι πολυεθνικές επέβαλαν την απελευθέρωση του ωραρίου, των προσφορών και των εκπτώσεων, κάθε περιορισμού στην εγκατάστασή τους, ελάχιστοι είχαν αντιληφθεί, το τι σηματοδοτούσαν όλα αυτά.
Οι καταναλωτές – εργαζόμενοι, κυρίως του δημόσιου τομέα, βλέποντας με ανοιχτά, ευρωπαϊκά μάτια, μας λοιδορούσαν και μας καλούσαν να γίνουμε ανταγωνιστικοί αν θέλουμε να έχουμε δουλειά.
Ζήσαμε την άλωση του λιανικού εμπορίου από τις πολυεθνικές.
Τώρα, ζούμε, εμείς κι η κοινωνία την άλωση των πάντων.
Σε κάθε εποχή κι ανάλογα με την κατάσταση, αυτοί που κατέχουν τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής του, προσπαθούν να βρουν διέξοδο σε νέα πεδία.
Σε συνθήκες κρίσης, ύφεσης και πτώσης της κατανάλωσης αναζητούν νέα προϊόντα που έχουν σίγουρη ζήτηση.
Σύμφωνοι, έχουμε το χρέος. Εμείς το λέμε τοκογλυφικό και μη αναγνωρίσιμο, άλλος θα το πει νόμιμο.
Ποια μέτρα πάρθηκαν για την αντιμετώπισή του; Σταχυολογώ και κωδικοποιώ:
1. Μείωση μισθών, με σκοπό την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών έναντι των ασιατικών επιχειρήσεων ή και μεταξύ τους.
Αυτή, εξάλλου, είναι η έννοια της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι το να βρεις το ροζ μπλουζάκι, στην Ισπανία, στην Ελλάδα και στη Σουηδία.
Είναι ο λυσσαλέος πόλεμος επιβολής των ομίλων, στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.
2. Μείωση των δαπανών για την υγεία και την παιδεία.
Είναι δυο αστείρευτα επιχειρηματικά πεδία και σταδιακά αναπληρώνονται τα κενά της κρατικής μέριμνας από τις ιδιωτικές επενδύσεις. (ΜΑΡΦΙΝ – ΕΟΠΥΥ).
Η υγεία και η παιδεία είναι δυο προϊόντα με σίγουρο καταναλωτικό κοινό, που δεν μπορούν οι πολυεθνικές να τα βλέπουν να χαρίζονται, μέσω της κρατικής πρόνοιας.
3. Μείωση συντάξεων και σταθερή αποδόμηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Εξαιρετικά κερδοφόρο προϊόν, ειδικά αν μια ιδιωτική ασφαλιστική πτωχεύσει πριν αρχίσει να αποδίδει συντάξεις.
Τα χρήματα των άλλοτε ασφαλισμένων, των γονιών μας, χρηματοδότησαν το εφοπλιστικό θαύμα, τροφοδότησαν το χρηματιστήριο, τόνωσαν τα τραπεζικά ομόλογα και χάθηκαν στις υπεράκτιες εταιρείες.
Δεν περισσεύουν άλλα για συντάξεις.
4. Μια σειρά από μέτρα, κυρίως φορολογικά, που στρέφονται κατά των μικρών επιχειρήσεων, με σκοπό να αποβληθούμε μαζικά από την αγορά.
Έχει σχεδιαστεί ξανά ο χάρτης των επιχειρήσεων λιανικού εμπορίου και δεν μας προβλέπει.
Φοροαφαίμαξη, μη «πάγωμα» χρεών, στοχευμένη ύφεση, απελευθέρωση επαγγελμάτων έχουν οδηγήσει σε λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και θα συνεχιστούν μέχρι να κλείσει κι ο τελευταίος.
4. Αξιοποίηση των πλέον κερδοφόρων καταναλωτικών προϊόντων: λιμάνια, δρόμοι, μεταφορές, ενέργεια, ορυκτός πλούτος, ιδιωτικές περιουσίες θα παραδοθούν σε εκείνους που υπαγορεύουν τους νόμους για την αντιμετώπιση του χρέους μας. Στους δανειστές.
Μέσα σε όλη αυτή την πορεία, ποια θέση έχει ο συνδικαλισμός;
Το ΔΣ της Ομοσπονδίας πήρε θέση το προηγούμενο διάστημα.
Τα καταδίκασε όλα αυτά.
Αλλά, δεν έδειξε το δρόμο της συνδικαλιστικής κατεύθυνσης και διεκδίκησης για αυτούς που εκπροσωπούμε και για την κοινωνία.
Δεν είμαστε σήμερα εδώ, απλώς, για υπερψηφίσουμε ή να καταψηφίσουμε τον απολογισμό και το πλαίσιο των εμπορικών διεκδικήσεων.
Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις για την επόμενη μέρα.
Ακούσαμε τα κόμματα πριν και μετά τις εκλογές.
Άλλοι πιστεύουν στο ευρώ, άλλοι όχι.
Άλλοι θέλουν να αναδιαπραγματευτούν το χρέος και τις δεσμεύσεις εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας, άλλοι την απορρίπτουν.
Ακούσαμε και την ΕΣΕΕ.
Όσοι διάβασαν προσεκτικά τις ανακοινώσεις της, κατάλαβαν ότι ζήτησε ισχυρή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τη δανειακή σύμβαση και τα μέτρα του μνημονίου.
Εμείς, δεν πιστεύουμε στις αυθεντίες και στις μοναδικές αλήθειες.
Πιστεύουμε στο επιχείρημα και κυρίως στην κρίση και στις αποφάσεις του λαού.
Το επιχείρημα όμως απαιτεί σκληρές αλήθειες που πολλές φορές δεν είναι όλοι έτοιμοι να δεχτούν.
Ένα συνδικαλιστικό όργανο, όπως η Ομοσπονδία μας, οφείλει να τολμήσει.
Οφείλει να ανατρέψει τις θεωρίες της αγκύλωσης, από όπου κι αν προέρχονται.
Οφείλει να αποφασίσει ότι η σωτηρία της πατρίδας και των πολιτών της περνάει μέσα από την ανάταξη της Εθνικής Οικονομίας.
Εάν αποφασίσουμε αυτό, δεν θα υπάρξει πλέον, κανένα δίλημμα.
Δεν θα ήταν δύσκολο για το ΔΣ είτε να συμπαραταχθεί με αυτούς που θεωρούν το μη χείρον, βέλτιστο, είτε να κραυγάζει, διεκδικώντας και κάνοντας το μοναχικό του καθήκον σε έναν κόσμο αδιάφορο.
Πέρα από τα ψευτοδιλήμματα που προσπαθούν να μας μπερδέψουν, υπάρχει ένας δρόμος, που αν τον διαβούν οι συνάδελφοι ή κι αν ακόμη τον υποψιαστούν, αυτή η χώρα θα μπει σε μια άλλη πορεία.
Ο δρόμος της Εθνικής Οικονομίας προϋποθέτει την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων, με μόνο γνώμονα την ευημερία όλων των πολιτών.
Απορρίπτει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο σε αυτή, την πραγματική ανάπτυξη.
Αφορά, πρώτα πρώτα στην επανεκκίνηση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, με σκοπό την διατροφική επάρκεια του πληθυσμού και τις στοχευμένες εξαγωγές των πλεονασμάτων.
Δεν αναγνωρίζει συνθήκες που φτιάχτηκαν για να μειωθούν οι αγρότες από το 28% του εργατικού δυναμικού στο 6%.
Επιτρέπει την εισαγωγή αγαθών, που δασμολογικά θα εξισώνεται η αξία τους με το κόστος παραγωγής εντός της χώρας.
Επανακαθορισμός της εμπορικής στρατηγικής με γνώμονα να γίνει το μικρό και πολύ μικρό εμπόριο καταλύτης στην απασχόληση του 1/3 του εργατικού δυναμικού, επιτρέποντας την ύπαρξη πολυκαταστημάτων υπό αυστηρές προϋποθέσεις και με πολύ μεγαλύτερη φορολογία.
Αντίστοιχα, να υπάρξουν κίνητρα για τη δημιουργία ελληνικών, εμπορικών συνεταιρισμών αποτελούμενων από μικρεμπόρους.
Εμπορική χωροταξία που να εξασφαλίζει την πληρότητα και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, με βάση τον πληθυσμό κατά περιοχή, το κατά κεφαλήν εισόδημα των καταναλωτών και την αναλογία των υπό ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών.
Δημιουργία επενδυτικής τράπεζας με μοναδικό σκοπό την παροχή χαμηλότοκων επενδυτικών δανείων σε πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Τα κέρδη της τράπεζας να χρησιμοποιούνται για την κάλυψη αναγκών στην πρόνοια, στα κρατικά έργα και για τη μείωση της φορολογίας.
Νομοθετική κατοχύρωση όλων των διεκδικήσεων της Ομοσπονδίας, στην κοινωνική ασφάλιση, στο φορολογικό κλπ.
Απαγόρευση χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας σε ότι αφορά στην ισοτιμία του νομίσματος.
Άμεση αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, δίχως αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας σε αυτές.
Αποπληρωμή ή όχι του χρέους με βάση τις διεθνείς συνθήκες του ΟΗΕ όπως ισχύουν εδώ και μισό αιώνα, όπου αναφέρεται ότι ανάμεσα στην ευημερία του λαού και στην ικανοποίηση των δανειστών, το κράτος οφείλει να επιλέγει το πρώτο.
Πιστεύουμε πως όποιοι θέτουν έναν στόχο διεξόδου, στον οποίο πιστεύουν, παραμερίζουν εύκολα τα εμπόδια που τους τίθενται.
Είναι άνευ ουσίας η στάση υπέρ του ευρώ ή της δραχμής.
Αυτό που θυμόμαστε είναι πως όταν είχαμε δραχμή, δεν ζούσαμε στα δέντρα και δεν τρώγαμε βελανίδια. Κι αυτό είναι πραγματικότητα.
Εξάλλου, αν συνεχιστεί αυτή η ευρωπαϊκή πολιτική, το ευρώ θα γίνει παρελθόν, παντού.
Δεν έχει νόημα η αντιδικία υπέρ ή κατά της ΕΕ.
Αν έχουμε την υπομονή πιθανόν θα αποδειχθεί πως μνημόνιο και παραμονή στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν μπορεί να υπάρξει.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ικανοποίηση των δανειστών και ευημερία της οικονομίας.
Ας μη πέφτουμε θύματα του εκβιασμού περί της επιστροφής της χώρας στο παρελθόν και στην απαξίωση.
Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.
Υπάρχει ο δύσκολος δρόμος ή το αδιέξοδο.
Δεν θέλουμε, αυτό το ΔΣ της ΟΕΣΒΔΕΝ να «διδάξει» τους εμπόρους, ούτε να δείξει δείγματα καλής διαγωγής σε κόμματα.
Θέλουμε να προτείνουμε μια λύση.
Μια λύση, που θα έχει αξία, μόνο αν γίνει κοινός τόπος.
Μια λύση, που όσο κι αν αργήσει να γίνει κατανοητή, τουλάχιστον να έχει καταγραφεί.
Για να έχει κάποιο νόημα το πέρασμά μας από τον συνδικαλισμό.
Να το πούμε άλλη μια φορά, παρά τις διαφωνίες:
Δεν θα καλέσουμε σε σοσιαλισμό – σοσιαλισμός χωρίς παιδεία δεν υπάρχει,
Θα καλέσουμε σε συστράτευση για την ανάταξη της Εθνικής Οικονομίας.
Αν θέλετε ένα συμβούλιο που να ασχολείται μόνο με προγράμματα κατάρτισης ή με τα παζάρια ή την τάδε υποπερίπτωση του άρθρου τάδε του νόμου τάδε για τις ασφαλιστικές εισφορές, δεν είμαστε εμείς.
Αν θέλετε ένα ΔΣ που να μετρά το συνδικαλιστικό του καθήκον με τον αριθμό των απεργιών, δεν είμαστε εμείς.
Αλλά, ακόμη κι αν συμφωνούσαμε, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα.
Γιατί θα απαιτούνταν δυο παράμετροι.
Πρώτον, η ενεργή συμμετοχή αντιπροσώπων και συλλόγων.
Δεν κατορθώσαμε ακόμη – στο πρώτο εξάμηνο – να έρθουμε στην επαφή που θα θέλαμε με τους συλλόγους.
Ελπίζουμε πως αυτό θα γίνει αντικείμενο κριτικής στην επόμενη Ετήσια ΓΣ.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχαμε επαφή.
Η πρώτη εικόνα, λοιπόν, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.
Υπάρχουν σύλλογοι αόρατοι.
Ψάχνουμε να βρούμε έναν υπεύθυνο και δεν είναι δυνατόν.
Πρέπει να υπάρξει έλεγχος από την Ομοσπονδία προς τους συλλόγους. Και αμέριστη βοήθεια, βέβαια.
Έλεγχος, όχι στα εσωτερικά των συλλόγων, αλλά στο κατά πόσο
Συμπεριλαμβάνουν στη θεματική τους τις αποφάσεις της Ομοσπονδίας ή τις αγνοούν
Κατά πόσο μεταφέρουν τις θέσεις της Ομοσπονδίας στους συναδέλφους στις πόλεις τους και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης
Κατά πόσο συμμετέχουν στη διαμόρφωση των αποφάσεων της Ομοσπονδίας.
Κατά πόσο υπάρχουν.
Δεν πρόκειται να γίνουμε καταπιεστικοί με τους συλλόγους.
Δεν θα διστάσουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση.
Οι ίδιοι οι σύλλογοι πρέπει να αποφασίσουν, αν χρειάζονται την Ομοσπονδία.
Μερικές φορές η ενδοσκόπηση και η συρρίκνωση είναι μέσο αναδιάταξης και πιο επιθετικής πορείας προς τα εμπρός.
Από την άλλη, μια Ομοσπονδία, αποτελούμενη από συλλόγους ανύπαρκτους, δεν έχει, κατά τη γνώμη μας, λόγο ύπαρξης, εκτός αν τη μετατρέψουμε σε λέσχη ανταλλαγής απόψεων.
Σε ό,τι αφορά στους αντιπροσώπους κι εκεί οι ευθύνες τους είναι μεγάλες. Όπως και των συλλόγων που τους συμπεριέλαβαν στα ψηφοδέλτιά τους.
Ακόμη και σήμερα, κάποιοι αποφάσισαν πως η Κυριακή είναι πολύ σημαντική για να τη χαραμίζουν στη ΓΣ.
Ίσως για τον ίδιο λόγο να βαρέθηκαν να φτάσουν ως τις κάλπες την προηγούμενη Κυριακή.
Ο αντιπρόσωπος, δεν είναι μόνο αντιπρόσωπος προς την Ομοσπονδία.
Είναι και αντιπρόσωπος της Ομοσπονδίας στον σύλλογό του και στην πόλη του.
Είναι γεγονός ότι ο αριθμός των αντιπροσώπων, σταδιακά, συρρικνώνεται.
Απέχει ακόμη από το να αντανακλά τον πραγματικό αριθμό όσων συμμετέχουν ενεργά.
Αντιλαμβάνεστε, πως όποια απόφαση κι αν πάρει η ΓΣ, όποια δουλειά να κάνει το ΔΣ, όχι για Εθνική Οικονομία, αλλά για το ελάχιστο, χωρίς τη στήριξη συλλόγων και αντιπροσώπων, θα είναι πάντα κενό γράμμα.
Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα του ΔΣ.
Είναι ένα κακό, λειτουργικά, συμβούλιο, αποτελούμενο από αξιόλογους ανθρώπους.
Το αποτέλεσμα των εκλογών, το οποίο έδωσε την εντολή στην «Ενωτική Πρωτοβουλία», ανέδειξε ταυτόχρονα σε ισχυρή μειοψηφία την «Αγωνιστική Συνεργασία».
Η πλειοψηφία του νέου ΔΣ απέδειξε γρήγορα πως δεν εκλέχτηκε, όπως κατηγορήθηκε, για να ανατρέψει την ιστορία και τις διεκδικήσεις της Ομοσπονδίας, αλλά για να δώσει μια νέα δυναμική.
Οι απόψεις και οι ενέργειες του ΔΣ παραμένουν σταθερά προσηλωμένες στην εκπροσώπηση των μικρών εμπόρων.
Κατέθεσε με σαφήνεια τις προτάσεις για το ασφαλιστικό και το φορολογικό στην ΕΣΕΕ, στην πρόσφατη ΓΣ, πολλές από τις οποίες, η ΕΣΕΕ ενσωμάτωσε στο «Κοινωνικό Πρωτόκολλο».
Απέρριψε, όμως, την πρότασή μας για το εργασιακό, όπου η θέση της ΟΕΣΒΔΕΝ ήταν απολύτως αντίθετη από των υπολοίπων Ομοσπονδιών και η μόνη που στηριζόταν σε μακροοικονομικά κριτήρια.
Το νέο ΔΣ δεν ταυτίστηκε με την ΕΣΕΕ ή κάποιες Ομοσπονδίες, παρά τις προειδοποιήσεις κάποιων προς το Σώμα.
Δεν απέφυγε, όμως, τον συνδικαλιστικό διάλογο, έχοντας πλήρη γνώση της επάρκειας των θέσεων και των επιχειρημάτων μας.
Στο εξάμηνο που μεσολάβησε από τις εκλογές, έγινε πράξη η δέσμευση για τη μη ταύτιση με κανέναν κομματικό χώρο. Παραμείναμε ανεξάρτητοι, άμεσα και έμμεσα.
Λειτουργικά, όμως το ΔΣ αντιμετωπίζει προβλήματα.
Η ισχυρή, σε αριθμό μελών, αντιπολίτευση ασκεί κριτική που φτάνει ως το επίπεδο της τυπολατρίας.
Για τυπικά θέματα διαχείρισης αξιώνει μια άλλη λειτουργία από εκείνη που ίσχυε όταν η «Αγωνιστική Συνεργασία» ασκούσε διοίκηση και τα οποία, το νέο ΔΣ, δεν άλλαξε.
Έτσι βέβαια, εκθέτουν το προηγούμενο ΔΣ, αλλά και τον πρώην πρόεδρο, εμφανιζόμενοι να έχουν κρατήσει μια στάση ανοχής σε διαδικασίες που διαφωνούσαν.
Εμείς μάθαμε δίπλα στο προηγούμενο ΔΣ ένα μοντέλο διοίκησης.
Αν αυτό, τώρα, εφαρμόζεται, είναι γιατί το δεχτήκαμε ως δημοκρατικό κι ως αποτέλεσμα καλών προθέσεων. Δεν ανατρέξαμε στο καταστατικό για να το επιβεβαιώσουμε.
Αναφερόμαστε σε τυπικά ζητήματα συνεδριάσεων, στον τρόπο προετοιμασίας μιας συνεδρίασης, στη διαδικασία έκδοσης μιας ανακοίνωσης.
Το αποκορύφωμα ήταν η άρνησή τους να προσυπογράψουν τα ψηφίσματα που κατέθεσε η «Ενωτική Πρωτοβουλία» στην ΕΣΕΕ και τα οποία πατούσαν στις θέσεις της Ομοσπονδίας, με το αιτιολογικό ότι προέρχονται από αντίπαλο συνδυασμό.
Αξίωσαν, επίσης, εξ’ αρχής μια διαφορετική αντιμετώπιση προς εκείνους, από την αντιμετώπιση που είχαν επιφυλάξει στην προηγούμενη αντιπολίτευση.
Κι όμως, στο νέο ΔΣ, δεν λειτουργεί προεδρείο, δεν γίνεται χρήση της διπλής ψήφου του προέδρου και δεν υπάρχει απόφαση ή ανακοίνωση που να εκδόθηκε, χωρίς να λάβουν γνώση και να καταθέσουν την άποψή τους όλα τα μέλη.
Η κεντρική διαφωνία παραμένει αν η Ομοσπονδία θα τοποθετηθεί στα αριστερά του πολιτικού φάσματος και αν θα ακολουθεί τις απεργίες της ΠΑΣΕΒΕ και του ΠΑΜΕ.
Έχουμε απαντήσει στο πρώτο.
Για το δεύτερο, έχουμε σαφή θέση πως οι πανελλαδικές απεργίες των εμπόρων, όλων των παρατάξεων, είναι αυτές που μπορούν να έχουν επιτυχία και να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις.
Θα προτιμούσαμε, αντί για επαναστατική διάθεση, να κατεβάσουμε τον πήχη, να στρωθούμε στη δουλειά και να παράξουμε έργο είτε στο επίπεδο της συνειδητοποίησης των εμπόρων είτε όντας παρόντες στα καθημερινά προβλήματα των συλλόγων.
Αντ’ αυτού, οι συνεδριάσεις, σε πολλές περιπτώσεις, έχουν μετατραπεί σε ατέρμονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, που πολύ λίγο βοηθούν τους συναδέλφους.
Για ζητήματα δουλειάς, μπορούμε να κάνουμε αυστηρότερη αυτοκριτική από την κριτική.
Δυστυχώς, αυτό το ΔΣ δεν εργάζεται επαρκώς και δεν είναι σε θέση, αυτή τη στιγμή, να παραδίδει μαθήματα εργατικότητας και προσφοράς στους υπολοίπους.
Πρέπει και εντός του ΔΣ να σφίξουν οι διαδικασίες, να κατανεμηθούν αρμοδιότητες, γιατί δεν υπάρχει πλέον χρόνος, τα γεγονότα τρέχουν με ταχύτητες άπιαστες.
Όπως δηλώσαμε προεκλογικά, το προεδροκεντρικό μοντέλο στην Ομοσπονδία, θα οδηγήσει σε πλήρη αποτυχία.
Δυστυχώς, σε αυτό το δρόμο βαδίζουμε κι είναι κάτι που πρέπει να ανατραπεί άμεσα.
Τηρήσαμε τη δέσμευση να καλέσουμε τον Γ. Τζωρτζόπουλο να συνδράμει την ΟΕΣΒΔΕΝ.
Αρνήθηκε για δικούς του λόγους.
Συνεργαζόμαστε με τον πρώην πρόεδρο και μας παρέχει αμέριστη βοήθεια.
Είναι όμως διαφορετικό αυτό από το να αναλάβει θέση ευθύνης απέναντι στην Ομοσπονδία.
Βέβαια, ο Γ. Τζωρτζόπουλος είναι ο τελευταίος που θα εγκαλούσαμε, θίγοντας το θέμα της ευθύνης.
Αυτό, είναι το κρίσιμο σημείο, για όλους τους υπόλοιπους και για την Ομοσπονδία.
Στην πιο κρίσιμη συγκυρία για τους συναδέλφους, ιστορικά, οικονομικά και πολιτικά, αυτό που απαιτείται είναι η συσπείρωση και η πάλη για την ανατροπή της ζωής που μας σχεδίασαν.
Όχι με κορώνες, ανέξοδους ενθουσιασμούς και παραγγέλματα.
Όχι με αυθεντίες, χαρισματικούς ηγέτες και δήθεν ιδεολογική πληρότητα
Αλλά με ευθύνη και δουλειά.
Δουλειά για το δυνάμωμα των συλλόγων
Δουλειά από τους αντιπροσώπους
Δουλειά από το διοικητικό συμβούλιο, ειδικά από εκείνους που προβάλουν μεγάλες απαιτήσεις για την ανατροπή.
Ευθύνη, δουλειά και κοινωνικές συμμαχίες
Κοινωνικές συμμαχίες με όλο το φάσμα της κοινωνίας των που πλήττονται ή κινδυνεύουν με χρεοκοπία.
Με μια βασική προϋπόθεση:
Πως οι σύμμαχοι, κοινωνικά, είτε είναι επαγγελματοβιοτέχνες είτε εργαζόμενοι θα έχουν σαν πρώτιστο μέλημα την καλυτέρευση της ζωής μας.
Και δεν θα έχουν κρυφούς στόχους, ώστε να μας παραπλανήσουν και στο ζήτημα των κοινών – τάχα – διεκδικήσεων, θα προσπαθήσουν είτε να μας κάνουν να αποδεχθούμε αυτή την πολιτική είτε να μετατραπούμε σε αριθμητική αγέλη συγκεκριμένων κομματικών επιδιώξεων.
Το ξεκαθαρίζουμε, για να σταματήσει να αναπαράγεται, σαν επιχείρημα:
Δεν κατηγορούμε κανέναν για τις κομματικές του προτιμήσεις ή συμπάθειες.
Απορρίπτουμε όλους όσους χρησιμοποιούν αυτά που μας πονάνε ή συνδέουν άρρηκτα τα αιτήματα μας, με τη διαφώτιση και την ταύτιση με συγκεκριμένες κομματικές επιδιώξεις.
Απορρίπτουμε αυτούς που θα μας κάνουν μάθημα με ποιους θα πάμε και διαχωρίζουν τους εργαζόμενους κατά πως τους βολεύει.
Η ελληνική κοινωνία αλλάζει και οφείλουμε να έχουμε ενεργό ρόλο σε αυτή την αλλαγή.
Σύντομα θα τεθούν ζητήματα που καθυστέρησαν δεκαετίες.
Σε αυτή την πορεία, με έμφαση θα τεθεί το ζήτημα της δημοκρατίας.
Γιατί, η δημοκρατία είναι ο μόνος δρόμος που θα αναδείξει την θέληση του πολίτη.
Θα ανατρέψει τις κομματικές καρικατούρες και τον ιδεολογικό εγκλεισμό.
Η ΟΕΣΒΔΕΝ πρέπει να ετοιμαστεί για τη μεγάλη αλλαγή.
Συνδικαλιστικά, πολιτικά και οικονομικά θα χρειαστεί σύντομα να συμμαχήσει με το δοκιμαζόμενο λαό και να απαιτήσει τον μόνο δρόμο κοινωνικής δικαιοσύνης.
Τη δημοκρατία των ελεύθερων, νοητικά και πραγματικά.
Δεν ξεχνάμε πως η σημερινή ΓΣ είναι απολογιστική.
Αυτός, ο όποιος, εντός εξαμήνου απολογισμός και κυρίως ο προγραμματισμός θα γίνει αντικείμενο αποδοχής ή απόρριψης.
Πιστεύουμε, στην ορθότητα της κρίσης του καθενός.
Κι ελπίζουμε πως η κρίση και η κριτική συνοδεύονται από βαθιά αίσθηση ευθύνης για την επόμενη μέρα της Ομοσπονδίας.
Ευθύνη που θα βαρύνει τον καθένα, ξεχωριστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου